أَضْحی الْفِخارُ لَنا وَ عِزُّ شامِخُ

وَ لَقَدْ سَمَوْنا فی بَنی عَدْنانِ

تِلْتَ الْعُلا وَ عَلَوْتَ فی کُلُ الْوَری

وَ تَقَاصَرَتْ عَنْ مَجْدِکَ الثَّقْلانِ

أَعْنی عَلِیّاً خَیْرَ مَنْ وَطَأَ الثَّری

ذَالْمَجْدِ وَ الْإِفْضالِ وَ الْإحْسانِ

فَلَهُ الْمَکارِمُ وَ الْمَعالی وَ الْحِبا

ما ناحَتِ الْاَطْیارُ فی الأَغْصانِ

افتخار نصیب ما شد و عزتی بلند مرتبه به ما دست داد و بنی عدنان به بلند مرتبتی رسید.

تو به بزرگی رسیدی و از همه آفریده‌ها والاتر شدی و جن و انس از عظمت تو عقب افتادند.

منظورم- علی- است، یعنی بهترین کسی که گام بر خاک نهاده است آن کس که دارای مجد و عظمت و احسان و نیکی است.

والایی اخلاقی و بزرگی‌ها و بخشش از آن اوست تا آن‌گاه که مرغان بر شاخه‌ها به ترنم مشغولند. [1]

منبع:

[1] فرهنگ سخنان حضرت زهرا، محمد دشتی،ص165.